Zaterdag 6 februari speelde Heren 2 op het NK zaalhockey. Zij behaalden daar een prachtige derde plaats. Een sfeerverslag van Warner van der Vegt:

Het was weer tijd voor een feestje afgelopen zaterdag. Nee, niet het feestje van Heren 1, wat vast en zeker een geweldige avond zou zijn geweest, maar een feestje in de Topsporthallen in Rotterdam. Een feestje waarbij negen jongens wederom hun aantreden mochten maken op de LandsKampioenschappen zaalhockey.

De ultieme voorbereiding was voor enkelen een nachtje wakker liggen van waarschijnlijk de spanning en voor anderen was het weer om 9 uur naar bed. Onder leiding van zaalhockey-clubicoon Pauline Schous, werd een deel van het team met bus vervoerd vanaf de club richting Rotterdam. In Rotterdam vielen we elkaar langzaam aan in de armen onder leiding van coach Ferry van Bruggen, ik hoor u denken: "Ferry?, zaalhockey?"

Echter, als er iets te winnen valt, maakt het voor een van de grotere cultfiguren uit de Noord-Hollandse hockeygeschiedenis niet uit waar en hoe er gehockeyd wordt, hij is erbij. Daarnaast had hij de knapste manager van de dag geregeld, dus we waren er klaar voor. Kampong 2, Push 1(hadden zich per vergissing ingeschreven voor de reserve klasse, kan natuurlijk gebeuren), HDM 3, Groningen 2 en wij gingen strijden in poulevorm voor de felbegeerde zilveren bitterballenschaal.

Kampong bleek iets te sterk aan het begin, waardoor we het onszelf direct moeilijk maakten richting eerste plek. Punten werden gepakt tegen Push en Groningen en uiteindelijk draaide het weer om de wedstrijd tegen HDM.

Niet meer om eerste te worden, dat ging tussen Kampong en HDM. Maar we hadden wel een derde plek te verdedigen. Bloemendaal-HDM, is de wedstrijd waar we het, denk ik, al drie jaar voor doen op de landskampioenschappen. Niet alleen omdat er met een ongelooflijk grote glimlach gehockeyd wordt, maar ook omdat er dingen gebeuren die je waarschijnlijk nooit meer zult zien. Turntje hier, iemand het bos in sturen daar..... en misschien wel de meest onmogelijke goal die ik ooit heb gezien. HDM werd landskampioen, wij derde.


Zaalhockey blijft een ondergeschoven kindje binnen Bloemendaal. Altijd een gebrek aan zaalruimte om te trainen en te spelen. Daarnaast hebben we er eigenlijk net geen verstand van maar roepen we altijd heel hard van wel.

Zaalhockey bij Bloemendaal 2 laat wel een ding zien dat onze voorzitter altijd heel hard roept: Verbondenheid. Een team van jongens die niet allemaal meer op Bloemendaal spelen, maar iedere winter terugkeren om voor hun club toch met elkaar te spelen. Verbonden door dat ongelooflijk mooie oranje shirt, maar vooral verbonden door een grote glimlach en het kunnen genieten van het spelletje en van elkaar.

Niets is mooier dan het kunnen klappen voor je teamgenoten op het moment dat ze scoren met een lob vanaf de achterlijn, of keihard te lachen als je compleet het bos ingestuurd wordt door een oud zaalinternational.We voelen ons net kleine kinderen, aangezien er van iedereen ouders, opa’s en oma’s zijn, maar we voelen ons ook ongelooflijk goed doordat Paul er gewoon de hele dag bij is.

Zo’n team laat je weer zien waarom je dit spelletje speelt. We hockeyen omdat we het ongelooflijk leuk vinden....

Warner van der Vegt

foto: Koen Suyk