Een eerste column. De eerste keer te midden van de trouwste supporters van Heren 1, langs de lijn op Kampong (waar ‘we’ een punt pakten en Kampong de eerste verliespunten bezorgden). En een levendige ledenvergadering waar we afscheid namen van Hendrik als voorzitter, Olivie als secretaris en Bart als commissaris algemene zaken. En waar voor de eerste keer achter de bestuurstafel mochten plaatsnemen Monica, Michiel en ik.

Het was 1999 toen Juk en ik vanuit Den Bosch verhuisden naar Overveen. In 2004, inmiddels waren we drie kinderen rijker, ging ik spelen in een kersvers DVA bij Bloemendaal. Als je me destijds gezegd had dat ik ooit voorzitter van deze prachtige club zou mogen worden, had ik waarschijnlijk vriendelijk geglimlacht en gedacht ‘Does nie zo gek’. Nu is het 2017 en word ik voorzitter in een bestuur met een goede mix van mooie mensen.


Wat er is gebeurd tussen 2004 en 2017? Dat is makkelijk gezegd: deze club heeft me
verwelkomd en omarmd. Een warm gebaar en inmiddels weet ik dat dit in het diepste DNA van de club zit, overgedragen van generatie op generatie en van vriend op vriend, of vriendin. Om me heen zie ik dan ook dat ik niet de enige ben met deze ervaring, ik zie het overal terug. Het gebeurt bij de spelers van Dames 1 en Heren 1 die kiezen en blijven kiezen voor deze club; het gebeurt bij de trouwe supporters, ik zie het bij de jeugd die op zaterdag met trots het oranje shirt draagt; bij hun ouders die nog even binnen koffie komen drinken en vaak op zondag zelf het oranje shirt aantrekken; bij de vrijwilligers die zich inzetten achter de bar en rondom de teams; bij de G-hockeyers die vorige week triomfantelijk in line up met de Damus het veld op liepen; bij de mensen die hun werk hebben bij de club en daar óók in hun vrije tijd nog zijn en ik zie het bij de bestuursleden die zoveel van hun vrije tijd in de club steken. We worden allemaal een beetje omarmd door deze club. Zeker, als alles goed gaat, is dat makkelijk, dan laten we ons graag omarmen.

En het gáát goed: financieel staan we er degelijk voor, de topteams spelen met volle energie (en worden dit jaar kampioen, toch.?..), we hebben een enthousiaste jeugd en even enthousiaste senioren en veteranen, de velden liggen er prachtig bij en als er verdrietige momenten zijn, kunnen we die met elkaar delen.

Spannender wordt het natuurlijk als er dingen even niet zo goed gaan. Hoe zit het dan met onze verbondenheid met de club? En gáán er wel eens dingen niet zo goed? Ja zeker, soms wel. Het komt voor dat de communicatie niet vlekkeloos verloopt, op allerlei niveaus. Het komt voor dat bij de start van een nieuw seizoen niet alle teams op tijd kunnen worden voorzien van de begeleiding die ze nodig hebben. En op dit moment zijn de verhoudingen met de omgeving moeizaam. Dat is allemaal minder fraai. Dat zijn dingen die we willen blijven verbeteren. Ook op die momenten hopen we als bestuur en als club te mogen rekenen op de kracht van de open armen, op het begrip van de leden, maar waar nodig ook op jullie tegenspraak. Alles met het doel om die mooie club te blijven, de club waardoor we omarmd willen worden.

Els van Mierlo


Foto genomen door Koen Suyk tijdens de wedstrijd tegen Kampong