Op zaterdagochtend start de dag voor mij op ons eigen cluppie, dat in deze tijd van het jaar, net als in de afgelopen jaren, wordt omgetoverd tot ‘Stadion ’t Kopje’. Dat gaat natuurlijk niet zomaar en er zijn dan ook vele handjes nodig om er voor te zorgen dat op maandag aanstaande de tweede halve finalewedstrijd van de Tulp Hoofdklasse Play-offs kan worden gespeeld.

Een echt stadion hebben we natuurlijk (nog) niet, maar daar wordt aan gewerkt middels het natuurwaltribuneproject. Dit jaar doen we het met de opbouw van een goede tribune en tal van verschillende eet- en drink tentjes, waarmee we toch altijd weer een gezellig festival terrein creëren, met tophockey op het hoofdpodium. Een mooi voorbeeld van wat onze voorzitter Pep Akkerman al eerder zei: ‘De organisatie van de Play-offs is een bevestiging van waar een kleine club groot in is’.

Na de handjes ’s morgens uit de korte mouwen te hebben gestoken zet ik aan het einde van de middag, met een auto volgeladen jonge ‘Bloemigans’, koers naar Rotterdam. Ik kan de auto vlakbij het stadion van HC Rotterdam (ja hebben zij wel…) parkeren, omdat ik een parkeerkaart heb gekregen, die ik voor de gelegenheid op een oranje A4-tje heb uitgeprint en op het dashboard heb liggen.

Op de website van Rotterdam lees ik overigen dat het stadion is vernoemd naar een gewaardeerd clubsponsor en de naam ‘Schouten Zekerheid Stadion’ draagt. In het voetbal zie je dat wel vaker, dat een stadion wordt vernoemd naar een sponsor, maar zelf hou ik meer van gewoon ‘De Roggewoning’, ‘Het Wagener Stadion’ of natuurlijk ons eigen Kopje. Het doet overigens helemaal niets af aan de goede organisatie en de hartelijke ontvangst op Rotterdam.

Op de tribune aan de clubhuis kant kleurt het op links mooi oranje met shirts en sjawls en helemaal als de Bloemigans zijn gearriveerd en er vlak voor de wedstrijd oranje rook aan wordt toegevoegd. Zelf heb ik mijn lichtblauwe Bloemendaal shirt aan, we spelen immers uit, maar bekijk alles natuurlijk wel met mijn oranje bril.

Vorig jaar was het strijdtoneel van de halve finale exact hetzelfde, ook toen eerst uit naar Rotterdam. De wedstrijd begint goed. De mannen van de afscheid nemende coach Rick Mathijssen zetten hoog druk en na vijf minuten zet de ook al afscheid nemende Tom Hiebendaal, de 0-1 op het scorebord. Er volgen daarna nog een aantal goede kansen maar Bloemendaal verzuimt de marge op 2 of misschien wel 3 te brengen. En dan is het net voor het einde van het eerste kwart raak aan de andere kant, waar Timme van der Heijden de 1-1 maakt. Doorgaans vind ik het geen probleem als Timme scoort, maar ja dan heet hij geen van der Heijden. In het tweede kwart ging Bloemendaal vrolijk door met het creëren van kansen, werd Rotterdam spaarzaam gevaarlijk, maar doelpunten vielen er niet, zodat de mannen met een 1-1 stand de kleedkamer opzochten. 

In het derde kwart kwam eindelijk het doeltreffende moment voor Bloemendaal toen Casper van der Veen de bal voor zijn stick kreeg en hard de 1-2 scoorde. Hij beloonde zichzelf daarmee voor zijn harde werken en gaf de ploeg de voorsprong die het verdiende. Toch blijft Rotterdam een taaie ploeg, die niet voor niets de laatste zeven competitiewedstrijden winnend afsloot. Ook in de slotfase tegen Bloemendaal halen ze nog drie strafcorners, maar zonder resultaat, omdat Baas natuurlijk niet zomaar een keeper is!

Als ik na de wedstrijd Arthur van Doren spreek en vraag of hij tevreden is dan antwoord hij bevestigend. Buitenshuis winnen is goed, maar hij geeft ook aan dat een doelpunt of twee extra had gekund en misschien wel had gemoeten. Grappig is dat Rick Mathijssen mij precies hetzelfde vertelt, maar aangeeft dat hij daarom niet helemaal tevreden was.

Thierry Brinkman vertelt me nog dat het zeer waarschijnlijk toch ook te maken heeft met wat spanning. Het blijft immers de play-offs en de wil om de 23^e landstitel te pakken is na vorig jaar natuurlijk groot!

Met een goed gevoel verzamel ik vervolgens mijn jonge Bloemigans bij elkaar om huiswaarts te keren en onderweg vieren we de overwinning nog met een bezoek aan het restaurant met de Gele M, hetgeen de kleinkinderen van onze erevoorzitter kennelijk ook een goed idee vonden.

Thuis denk ik nog even aan vorig jaar toen Thijs van Dam met twee pitchers de bus in stapte naar huis en ik er vanuit ging dat hij die dit jaar wel mee terug zou nemen. Ik ben het vergeten aan hem te vragen, maar ga er met ‘Schouten zekerheid’ vanuit dat het goedkomt…

Tekst Hessel Zondervan

Foto Rob Romer