Het is tweede pinksterdag en de tweede halve finale wedstrijd van de Tulp Hoofdklasse Play-Offs staat op het programma. Als ik ’s morgens aankom op de club zijn de voorbereidingen op een mooie dag al begonnen. Ik hoop dat ik de eerste ALV van de Musketiers nog kan meepakken, maar er zijn ondanks alle voorbereidingen van de zaterdag en de zondag toch nog een hoop klusjes te doen. Het hele complex ziet er echter top uit en biedt alle ingrediënten op een mooie middag tophockey. Het loopt echter anders.

Aan het weer lag dat niet, want ondanks de slechte weersverwachting scheen de zon veelvuldig en is het droog gebleven. Voorspellingen blijken maar weer slechts voorspellingen te zijn. Die waren er overigens gisteren bij ons thuis ook voor wat betreft de uitslag en helaas bleken 3-1, 4-2, 2-0, 3-0 en 5-2 ook slechts voorspellingen te zijn en kwamen deze niet in de buurt van de 1-3 eindstand, het liep dus anders.

We zouden afscheid nemen van coach Rick Mathijssen, manager Govert Ho en spelers Tom Hiebendaal, Thierry Brinkman en Arthur van Doren, maar toch niet al vandaag? Natuurlijk hingen de bedank banners er al wel, maar het daadwerkelijke afscheid nemen hadden we toch gehoopt pas op 26 mei, met de kampioensschaal in handen, te doen. We hadden daarom de uitwedstrijd van mijn eigen team op Hurley laten verplaatsen van 16.20 uur naar 9.00 uur. Ik ben bang dat dit niet meer anders wordt…

Het begin van de wedstrijd was niet wat we er met z’n allen van hadden verwacht. Rotterdam kwam brutaal uit de startblokken en maakte na drie minuten al de 0-1. En daarbovenop komt dan het moment dat Bloemendaal al vroeg in de wedstrijd de video mogelijkheid gebruikt vanwege een overduidelijke shoot van de Rotterdamse uitloper bij de strafcorner. Volgens Hockey.nl en de commentator bij Viaplay, was de shoot op de beelden heel duidelijk te zien, behalve door Sophie Bockelmann. Normaal gesproken natuurlijk geen probleem, alleen is Sophie Bockelmann de videoscheidsrechter van dienst. En zo loopt het dus anders, geen nieuwe strafcorner en de videomogelijkheid kwijt.

Na zeven minuten maakt Wiegert Schut weliswaar 1-1, maar de Bloemendaal machine blijft haperen. Het zit niet mee, ballen vliegen over de goal, het spel is om wat voor reden dan ook niet het flitsende spel dat we kennen. En als het dan niet loopt dan sluipt er iets van een onmachtig gevoel in de ploeg en kennelijk voelt ook de arbitrage dat. Hun beslissingen vallen dan ineens ook allemaal net even de verkeerde kant op. Rotterdam maakt er dankbaar gebruik van en onderkent de offday van onze heren. Ze maken de 1-2 en vervolgens mogen ze de laatste 10 minuten van de wedstrijd ook nog met een mannetje meer spelen.

Onze heren spelen met tien man op de 1-2 om zo de shoot-outs te halen. Dat gaat goed, maar toch moeten ze in de laatste minuut capituleren, als de 1-3 valt en deze ook door de videoscheidsrechter wordt bevestigd. In de allerlaatste seconden doet zich dan het moment voor dat Bloemendaal de videoscheidsrechter nodig heeft om een shoot bevestigd te krijgen, maar haar niet meer mag raadplegen. Gezien de uitkomst van het eerdere consult was het wellicht niet eens anders geworden, dat moet ook gezegd.

Al met al was Rotterdam vandaag net iets beter en is de conclusie dat Bloemendaal afgelopen zaterdag in Rotterdam twee doelpunten te weinig heeft gemaakt. Rotterdam viert feest en bij Bloemendaal vloeien er tranen. Niet alleen vanwege het tegenvallende resultaat, maar ook vanwege het feit dat het de afscheid nemende spelers, coach en manager, zo niet gegund is hun jarenlange inzet voor Bloemendaal zo te laten eindigen.

Voorzitter Pep Akkerman, spreekt hen bemoedigend toe en bedankt ze voor al hun effort, mooie momenten, titels en doelpunten die zij hebben gemaakt. Ze horen voor altijd bij onze club, ongeacht de paden die zij bewandelen in de toekomst. Thierry probeert de teleurstelling nog te vatten in: ‘verliezen hoort er ook bij in de topsport’, maar hij baalt natuurlijk verschrikkelijk. 

Als ik wat later Arthur spreek in het clubhuis dan beluister ik een klein beetje berusting als hij aangeeft: ‘Ik ben veel blijer met de hele periode die ik heb gehad bij Bloemendaal, dan dat ik droevig ben over het verlies van vandaag’. Verder zegt hij dat hij hier als ‘buitenlander’ is gekomen, maar het gevoel heeft weg te gaan als echte Bloemendaler en daar heeft hij groot gelijk in.

In tegenstelling tot bijna alles vandaag, wordt dat nooit meer anders.